هَــر چِــه هَـسْـت، اَزْ بَـرِکَــت خُـــداسْــت!
آقای خونه ام، هروز که جلوتر میره مدام میگه :
وقتی میگم، تو هرجایی باشی یا مال هرکسی باشی اونجا بهشت و اون آدم، خوشبخت ترین آدم
یعنی همه ی ایمان من تویی!
تو یعنی تموم شدن هر چیزی که بده و شروع یه خوشبختی بی پایان...
پ. ن
این عکس بماند به یادگار از شبی که برای اولین بار آبجی اینا اومدن خونه ی مادر روستا و ما تقریبا 60درصد وسایل، که شامل وسایل آشپزخونه میشه رو، آوردیم!
اینجا، دیگه خونه ی ماست...
قبل(البته این تصویر مربوط به بعد از تمیزکاری خونست!)
و بعد...
این خونه عجیب غریبه...
جونورایی توی اینجا میبینم که تمام بدنم میلرزه!
و البته شاید از دید آقای خونه یا هرکسی، خیلی عادی باشه...
یا مثلا، بطور معجزه آسایی، همه چیز خیلی سریع جمع و جور و مرتب میشن!
و کدوم زن خونه داریه که این موضوع آرزوش نباشه...
اما هنوزم، دلم دنبال دليل قاطعه، برای موندن!
و این، بده... 😏
خسته ام...
سوغات این روزا فقط برام خستگی و دلشوره ست!
دلم صاف نمیشه بااین رفتن...
هروز که میگذره بیشتر دو دل میشم،
خدایا
قراره چه اتفاقی بیوفته؟
فرزانه دیشب کنسرت محسن بود و از صبح مدام پیام میده و میگه:
بخاطر تو، یه تیکه از قلبم جدا بود...
حس میکردم مادری ام که بدون بچه ام غذا از گلوم پایین نمیره!
کی میشه باهم بریم کنسرت عشقت؟
